Środa wieczór - ja wysiadam.
Jestem sama, nie ma Oli nie ma Daniela, Marcin który tak bardzo się martwi nawet się nie odezwie. A jak się odezwał to nawet nie zapytał jak moja ręka, boli przez niego, boli bo nie pozwalał mi samej sobie pomóc. A teraz go nie ma, świetnie się bawi, wysyła zdjęcia do Karoliny, a ja wreszcie mogę sobie spokojnie płakać w samotności i bić się mogę, ile będę chciała...
Środa, wczesny wieczór.
Znowu jest źle, siedzę sama w domu chce mi się płakać. Po pracy snułam się po mieście, po renomie, arkadach, cokolwiek byle tylko nie wracać do domu, byle czymś zająć głowę i nie myśleć.
Umówiłam się na jutro z Asią, ale odwołałam - nie mam siły nigdzie wychodzić. Jadę do Agi zrobić jej paznokcie - tyle mogę, na tyle jestem w stanie wykrzesać z siebie siły.
Czuję taką pustkę w środku, jakby nikogo w środku nie było. Marcina nie ma, Marcin mnie okłamał. "telefon ładował się w samochodzie", no a przecież przy zgaszonym silniku nie ładuje się telefon... Zastanawiam się i wyobrażam sobie, co powiedzieliby wszyscy gdyby wrócili do domu i zastali mnie zimną na podłodze...
Tak bardzo siebie nienawdzę, Siebie i mojego życia.
Wtorek. Wieczór. Bardzo długo nie pisałam, sama nie wiem dlaczego może ze zmęczenia, może z nadmiaru emocji - nie wiem. Dzisiaj muszę coś napisać, bo inaczej oszaleję...
Marcin pojechał na wyjazd służbowy, zostałam sama do czwartku z bolącą ręką - jak ona bardzo boli :( próba podniesienia kończy się łzami w oczach, połowa mojej pościeli suszy się znów zasikana przez koty. Opadłam z sił, tak bardzo mi trudno i tak bardzo źle. W niedzielę miałam atak, kolejny wcześniej był we środę - znów biłam się po głowie - dochodzę do ściany nie wiem co robić i co mówić. I przy takim właśnie ataku Marcin zblokował mi ręce, a ja próbowałam się wyrwać i chyba wtedy coś naciągnęłam - tak bardzo boli.
Nie daję sobie też rady psychicznie, bo wiem że siedzi tam z ludźmi z pracy i pewnie się dobrze bawi, a przy okazji pisze sobie z Karoliną - wysyła jej zdjęcia, jestem tego pewna mimo, że obiecał mi że nie będzie z nią pisał, Skręca mnie z tej niepewności, czuję się oszukiwana, zdradzana.
Źle zrobiłam dając mu drugą szansę, dając nam drugą szansę. Nie jestem na to wystarczająco silna, nie potrafię zapomnieć, wybaczyć. Basia wraca co wieczór, chyba nie mam już więcej łez. Ale tak bardzo go kocham, tak bardzo przeklinam tę miłość, gdyby jej nie było już dawno nie byłoby nas, już bym zapomniała, żyła własnym życiem, polegała tylko na sobie,
nie składamy się razem, mamy inne spojrzenie na świat. Tylko tak bardzo boję się to zakończyć, tak samo było z Wojtkiem - boję się, że zostanę sama. A gdyby Marcin to przerwał to by mi ulżyło...
Nie umiem zaufać, mam potrzebę ciągłego sprawdzania a i on chce przede mną ukrywać swoje życie, wycisza powiadomienia z rozmów z Angelą, ukrywa czat z Karoliną, Tak bardzo brzydzę się tego co robię, ale to jest silniejsze ode mnie, ciągle chcę sprawdzać. Cały czas...
Jestem obrzydliwa, nie zasługuję na szczęście. Zasługuję na wszystko co złe, na ból psychiczny i fizyczny - i wszystko mam, zgodnie z przeznaczeniem...
Muszę dziś opisać kilka dni, w których znów niestety miałam wahania nastrojów
Czwartek.
Czwartek był okropny, już dawno nie miałam tak podłego dnia w pracy. Staram się jak mogę, ale szlak mnie trafia jak odwalam za kogoś robotę a ta osoba w tym czasie bawi się w najlepsze na kawce w kuchni. Wróciłam z pracy totalnie wykończona, pojechaliśmy do Marcina. Było dobrze, do czasu.... znowu miałam atak paniki, znów ulgę przynoisło mi okładanie się po głowie. Znów zaczęłam wypominać, znów byłam dla niego tak okropna... Tak okropna, a tak bardzo nie chciałam taka być. Jak się czułam w tamtej chwili? Nie chciało mi się żyć, jak już nie raz wcześniej...
Piątek.
Ten dzień zawsze jest lżejszy - perspektywa weekendu daje kopa do działania. Wieczorem bylam umówiona z Martą na grila, perspektywa spędzenia czasu z dzieciakami nastrajała pozywtynie. Zrobiliśmy z Marcinem lekki obiad i pojechałam. Powiedziałam Marcie o tym, że jestem z Marcinem -zrozumiała i sama powiedziała, że też nikomu by nie mówiła gdyby była na moim miejscu - ulżyło mi.
Sobota
Umówiliśmy się z Mariuszem i chłopakami na rowery w Miliczu, pojechaliśmy do Zawonii i następnie razem całą bandą na trasę. Tego dnia byłam też kieorwcą, bardzo dobrze mi się prowadziłio - mimo, że musiałam wsiąść w samochód Mariusza z manulaną skrzynią biegów - dałem sobie radę, później z chłopakami byliśmy na pizzy. Wieczorem tak jak się umówiliśmy wróciliśmy do Wrocławia, żeby odpocząć we dwójkę.
Niedziela
Od rana nie miałam ochoty na nic, chciało mi się płakać, nie chciałam żeby Marcin się czegoś domyślił, więc postanowiłam że będę spać jak najdłużej. Jak już wstałam Maricn przygotował śniadanie, na które nie miałam ani trochę ochoty, cały dzień przeleżałam w łóżku. Dopiero wieczorem pojechaliśmy do parku południowego na gofry a później na lotnisko oglądać samoloty. Wieczorem miałam wrócić do domu, bo Marcin dzisiaj rano jechał do Krakowa ale tak późno wróciliśmy, a Marcin poprosił mnie żebym wyprasowała mu jeszcze koszule więc zostałam.Zanim ustaliliśmy co robimy wpadłam w małą panikę - znowu :( Położyliśmy się późno, obudziła mnie w nocy burza i tak od 4:20 nie spałam. Śniły mi się straszne rzeczy. Wstałam bardzo zmęczona. W drodze do pracy wielkim fartem udało mi się nie zmoknąć - oberwania chmury były zawsze jak byłam w tramwaju, na przystanku lub w autobusie.
Po pracy pomyślałam, że zrobię Marcinowi niespodziankę, pojechałam do niego rowerem i posprzątałam w domu, zrobiłam dwa prania, przebrałam pościel, udało mi się nawet umyć okno w kuchni a później niestety się rozpadało i w pokoju zostały brudne. Na stoliku zostawiłam kwiaty i liścik. Mam ogromną nadzieję, że się ucieszy jak jutro wróci,
A teraz leżę, zaraz będę szła spać i myślę sobie co teraz robi. Napisał mi, że jest na kolacji i nie bardzo może rozmawiać, a co jeśli rozmawia tylko nie ze mną? Kiedy pisał o tym, że chodzi mu po głowie bzykanko ze mną też się pożegnał - "położył" mnie spaći rozmawiał na takie tematy z inną. A co jeśli tak jest znowu? Myślę, że na pewno do niej pisał - delegacja w Krakowie? Super, warto się pochwalić... A ja posprzątałam cały dom... Może nie powinnam tak myśleć, ale jak mam nie myśleć skoro tyle razy mnie okłamał? A ja tylko tak mocno go kocham...
Znowu mam ochotę bić się po głowie...
Dzisiaj było dobrze. Marcin był wczoraj na koncercie i wrócił późno w związku z czym jechałam rano tramwajem do pracy. W pracy sporo do zrobienia, ale dzień szybko minął. A po pracy postanowiłam, że udam się na spacer - miałam w planach wrócić pieszo aż do domu, ale moje kochanie zgarnęło mnie po drodze :)
Zjedliśmy razem i chwilę poleżakowaliśmy a później poszliśmy odebrać książkę, na lody i po prezent dla Agi - to było miłe popołudnie, mogliśmy w spokoju porozmawiać. Wieczorem zrobiłam sobie małe spa, które też podniosło mi nastrój. Za chwilę będę szła spać - spokojna.
Kasia się zaręczyła - cieszy mnie to i jednocześnie smuci. Też bym chciała ułożyć sobie życie...
"(...) za to że nie ma czasu by pisać list krótki
więc dlatego się pisze same tylko długie
choć pisanie jest po to by szkodzić piszącym"
Dotarłam do takiego momentu w życiu, gdzie przestałam sobie radzić z emocjami. Czasami mam tak, że psychiczną i fizyczną ulgę daje mi dopiero okładanie się po głowie. Jestem świadoma, że coś z tym muszę zrobić. Boję się iść do psychologa, a moi przyjaciele i mój chłopak nie chcą mi w tym pomóc. Kocham ich bardzo, ale mam wrażenie, że nie chcą mi pomóc. Przytulić powiedzieć dobre słowo, pomoc krótkoterminowa jak najbardziej ale w dłuższej perspektywie - nie wiem co robić. To takie doraźne zamiatanie problemu pod dywan. Dlatego wymyśliłam sobie, że będę pisać. Będę pisać o swoich emocjach, o tym co mi się przytrafiło i jak się z tym czuję, może uda mi się dostrzec jakieś reguły żądzące moim życiem, może to mi pomoże. Mam nadzieję, że pisanie w tym wypadku nie zaszkodzi piszącej.