piorunusia

Środa wieczór, łóżko,

Dziś był ciężki dzień w pracy, po pracy pojechaliśmy do Oleśnicy w samochodzie nie rozmawialiśmy, odezwałam się dopiero w drodze powrotnej będąc już we Wrocławiu. Staliśmy pod kamienicą i kończyliśmy rozmowę w samochodzie, trochę to trwało ale nic nie wniosło. Bo ja nie potrafię powiedzieć co trzeba zrobić, powiedzieć, w czym leży problem - jak mi pomóc. Jak znaleźć coś co pomoże mi pozbierać się do kupy i przestać okładać się po głowie, nie spać w nocy i płakać. Nie potrafię tego zwerbalizować, ale mam nadzieję że gdzieś to się odnajdzie.

Weszłam na górę, robiłam koktajle do pracy, posprzątałam w kuchni. Myjąc się zastanawiałam się co napisać. I tak pomyślałam, że może pokażę Marcinowi to co tutaj pisałam... I jak ta myśl przeszła mi przez głowę to zaraz pojawiła się następna, że teraz pisząc zawsze będę się zastanawiać czy nie pokazać tego Marcinowi. A co za tym idzie te notatki nie będą spełniały swojej funkcji, bo będą pisane pod cenzurą.

Dlatego kończę, na niewiele się to zdało to moje pisanie. Nie ma tego dużo, ale jest trochę rozciągnięte w czasie. Muszę znaleźć inny sposób na ścianę i bicie po głowie. Muszę, jeśli chcę żyć i jeśli Marcin ma być szczęśliwy to nie mam innej opcji.

Wtorek, wieczór piszę na bieżąco.

Tak bardzo znowu źle, a tak bardzo do perfekcji dopracowałam udawanie radosnej i szczęśliwej. Byliśmy w pracy do 17, całe popołudnie spędziłam z Marcinem było cudownie, wygłupialiśmy się rechotaliśmy jak małe dzieci. Aż do momentu kiedy chciałam pooglądać zdjęcia w jego telefonie. Kurczę czy to aż takie złe? Zaczął wyrywać mi telefon, czar prysł - tak bardzo nie chciał żebym je oglądała.

A dla mnie to tak jakby bylo tam coś, czego nie chce żebym zobaczyła. A jak ja mam mu ufać? Jak zawodzi i ukrywa swoje życie przede mną? Jak mam z nim planować przyszłość? Ale sobie myślę spokojnie Sylwia, policz do stu uspokoisz się, choć ręka już szła w kierunku głowy. 80, 82, 85... gdy nie patrzy uderzam się w głowę - staram się żeby było cicho i mocno. Wychodzi, zostaje ból. Robię te pierdolone mielone owoce i staram się żeby miał najładniejsze jabłko, największy kawałek arbuza, żeby było dobre. Cholera! Dlaczego tak bardzo go kocham?!

Nie wiedziałam jak nazwać tego posta, przepiszę teraz to co pisałam w weekend - byłam w domu i nie pamiętałam hasła.

Sobota.Nie pamiętam hasła do bloga więc piszę notatkę w teledonie - przepiszę we Wrocławiu.

Marcin pojechał dzisiaj do domu, do mamy i do taty na dzień ojca.

Przywiózł mnie tutaj wczoraj, mimo że był zmęczony po wyjeździe i mówiłam żeby został i odpoczął. "Dawno Cię nie widziałem, chcę z Tobą spędzić czas" - urocze i kochane. A ja? Za wszelką cenę chciałam znaleźć okazję by przejrzeć jego telefon. Brzydzę się dobą. Ale ukrywa czat z Karoliną i wycisza powiadomienia od Angeli. Dlaczego?

Swoją drogą zatanawiam się jak łatwo przychodzi mi udawanie radosnej i szczęśliwej gdy w środku czuję ogromny ból. Nikt nie widzi jak wołam o pomoc...

Niedziela, wieczór, 23. Już za cztery lata... i tak dalej, skończył się biało czerwony sen, przegrywamy z Kolumbią 3:0 i ostatni mecz gramy już tylko o honor.

Sen... a ja dziś miałam dziwny sen. Śniło mi się, że wróciłam do Wojtka i byłam bardzo szczęśliwa aż do wspólnego wyjścia. Zachowywał się jak ostatni wieśniak, rzucał glupie żarty, ignorował mnie. Tak strasznie było mi źle i tak bardzo wewnętrznie płakałam za Marcinem. Za moim Marcinem, wyważonym, cholernie inteligentnym Marcinem. I jak to jest? W śnie tak bardzo go kocham a na jawie boję się z nim być?

Środa wieczór - ja wysiadam.

Jestem sama, nie ma Oli nie ma Daniela, Marcin który tak bardzo się martwi nawet się nie odezwie.  A jak się odezwał to nawet nie zapytał jak moja ręka, boli przez niego, boli bo nie pozwalał mi samej sobie pomóc. A teraz go nie ma, świetnie się bawi, wysyła zdjęcia do Karoliny, a ja wreszcie mogę sobie spokojnie płakać w samotności i bić się mogę, ile będę chciała...

Środa, wczesny wieczór.

Znowu jest źle, siedzę sama w domu chce mi się płakać. Po pracy snułam się po mieście, po renomie, arkadach, cokolwiek byle tylko nie wracać do domu, byle czymś zająć głowę i nie myśleć.

Umówiłam się na jutro z Asią, ale odwołałam - nie mam siły nigdzie wychodzić. Jadę do Agi zrobić jej paznokcie - tyle mogę, na tyle jestem w stanie wykrzesać z siebie siły.

Czuję taką pustkę w środku, jakby nikogo w środku nie było. Marcina nie ma, Marcin mnie okłamał. "telefon ładował się w samochodzie", no a przecież przy zgaszonym silniku nie ładuje się telefon... Zastanawiam się i wyobrażam sobie, co powiedzieliby wszyscy gdyby wrócili do domu i zastali mnie zimną na podłodze...

Tak bardzo siebie nienawdzę, Siebie i mojego życia.

Wtorek. Wieczór. Bardzo długo nie pisałam, sama nie wiem dlaczego może ze zmęczenia, może z nadmiaru emocji - nie wiem. Dzisiaj muszę coś napisać, bo inaczej oszaleję...

Marcin pojechał na wyjazd służbowy, zostałam sama do czwartku z bolącą ręką - jak ona bardzo boli :( próba podniesienia kończy się łzami w oczach, połowa mojej pościeli suszy się znów zasikana przez koty. Opadłam z sił, tak bardzo mi trudno i tak bardzo źle. W niedzielę miałam atak, kolejny wcześniej był we środę - znów biłam się po głowie - dochodzę do ściany nie wiem co robić i co mówić. I przy takim właśnie ataku Marcin zblokował mi ręce, a ja próbowałam się wyrwać i chyba wtedy coś naciągnęłam - tak bardzo boli.

Nie daję sobie też rady psychicznie, bo wiem że siedzi tam z ludźmi z pracy i pewnie się dobrze bawi, a przy okazji pisze sobie z Karoliną - wysyła jej zdjęcia, jestem tego pewna mimo, że obiecał mi że nie będzie z nią pisał, Skręca mnie z tej niepewności, czuję się oszukiwana, zdradzana.

Źle zrobiłam dając mu drugą szansę, dając nam drugą szansę. Nie jestem na to wystarczająco silna, nie potrafię zapomnieć, wybaczyć. Basia wraca co wieczór, chyba nie mam już więcej łez. Ale tak bardzo go kocham, tak bardzo przeklinam tę miłość, gdyby jej nie było już dawno nie byłoby nas, już bym zapomniała, żyła własnym życiem, polegała tylko na sobie,

nie składamy się razem, mamy inne spojrzenie na świat. Tylko tak bardzo boję się to zakończyć, tak samo było z Wojtkiem - boję się, że zostanę sama. A gdyby Marcin to przerwał to by mi ulżyło...

Nie umiem zaufać, mam potrzebę ciągłego sprawdzania a i on chce przede mną ukrywać swoje życie, wycisza powiadomienia z rozmów z Angelą, ukrywa czat z Karoliną, Tak bardzo brzydzę się tego co robię, ale to jest silniejsze ode mnie, ciągle chcę sprawdzać. Cały czas... 

Jestem obrzydliwa, nie zasługuję na szczęście. Zasługuję na wszystko co złe, na ból psychiczny i fizyczny - i wszystko mam, zgodnie z przeznaczeniem...